ένας υποπολεπτός

Τον είδατε; Η δεν είναι αρκετά μεγάλος;

Άσχετο, περνόντας από την πλατεία Συντάγματος άκουσα Ισπανούς τουρίστες. Σε ένδειξη κούρασης ο ένας έλεγε (το είπε μιά φορά, αλλά μου έμεινε ο ήχος για λίγο, οπότε δεν είπε, έλεγε): "περίμενε τέσσερα λεπτά..." εσπέρα κουάτρος μινούτος. Στη διαδρομή για τη δουλειά (διαρκεί τρεισήμισι τραγούδια) αναρωτιόμουν πόσο χρόνο περιμένουμε σε άλλη χώρα. Λίγο ποιό δεξιά στο χάρτη (φανταστείτε το χάρτη της ευρώπης), οι Βέλγοι περιμένουν δύο λεπτά, ατάν ντε μινούτ (οι Γάλλοι τη μύτη τους περιμένουν). Κι αν κατέβουμε ποιό νότια, στην Ελλάδα περιμένει κανείς ένα λεπτό. Έχει να κάνει σίγουρα με τον ήλιο σκέφτηκα. Στην Ελλάδα η αναμονή είναι ένα λεπτό, έχει πολύ ήλιο, στο Βέλγιο δύο, βρέχει συνέχεια. Δυό σταγόνες βροχής να μας πέσουν στο κεφάλι είναι πιο ανώδυνες από το να μας πέσει ένας ήλιος. Στην Ισπανία περιμένουν τέσσερα λεπτά, έχουν μπερδευτεί εκεί οι άνθρωποι, έχουν και πλημμύρες και καύσωνες. Μπορεί να έχει να κάνει με το Γκρίνουιτς, ίσως και το Μπλερ Γουιτς, τέλος πάντων θρίλερ τον έκανα το χρόνο. Για ένα λεπτάκι... αυτά τα λέω τώρα, γιατί χάλασε η φωτ. μηχ. μου (συντομία 1/30). Κι αν τα έλεγα σε μια φίλη που επισκέυτηκα πρόσφατα, θα μου απαντούσε ότι ο χρόνος έχει να κάνει με τον υποπόταμο. Ψάχνει υποπόδιο, χάλασε ο δικός της. Θα πατήσω στις πλάτες των παχύδερμων ζώων έτσι όπως τα βλέπω στα ντοκουμαντέρ μαζεμένα όλα μαζί στις λίμνες, Tic Tac, πάρε μια διαφήμιση. Και τώρα, πόσα τζιτζί την ημέρα κάνουν αυτά τα τζιτζίκια είπαμε¿ Με βάρεσε ο ήλιος.