Πέντε δρόμοι…

Η θάλασσα στο υπνοδωμάτιο

























Είμαι μπροστά στη θάλασσα όπου δεν υπάρχει τίποτα γύρο, μόνο το εγώ μου επάνω στο στρώμα. Ακούω τα κύματα να πηγαινοέρχονται.
Ο αέρας με χτυπάει και ονειρεύομαι ότι πετάω στη βαμβακερή πλάτη του σύννεφου που μόλις πέρασε και μου κάληψε τον ήλιο.
Εντάξει, ο ήχος των κυμμάτων το δημιουργεί το αεράκι σε κάτι πλαστικές σακούλες στα έργα της διπλανής πολυκατοικίας. Τα όνειρα έρχονται ούτως η άλλως και καμιά φόρα γίνονται εφιάλτες, αλλά αυτό είναι το ταξίδι πιο κάτω…


Τα κόκκινα καβούρια της ασφάλτου

























Από την άκρη της παραλίας έρχονται πάρα πολλά κόκκινα καβούρια (κόκκινα γιατί είναι ήδη βρασμένα, είπαμε εφιάλτης είναι). Τρέχουν πάρα πολύ γρήγορα για το μικρό τους μέγεθος. Μου κάνει εντύπωση ο ήχος από τα ποδαράκια τους πάνω στην άμμο, χτυπούν σαν να είναι στην άσφαλτο. Με καλούν στην πλάτη τους, ζηλέψαν το συννεφάκι μου φαίνεται. Φοβάμαι τις απειλητικές μικρές τους δαγκάνες, άγνωστο που θέλουν να με πάνε. Ευτυχώς ξυπνάω. Εντάξει, ο ήχος της ασφαλτού είναι τα ξέρα φύλλα που κάνουν βόλτα στην αυλή μου, δεν τα καθάρισα ακόμα…


Κάτω από το ντουζ πάντα βρέχει

























Γυρίζω το κεφάλι αριστερά και βλέπω τη γάτα μου στην πλάτη, τα πόδια προς στο ταβάνι. Χόνω το πρόσωπο μου στη γούνα, στη κοιλιτσας της. Μετά απο κάποια δευτερόλεπτα ακούγεται κάτι σαν νια και γρρ μαζί, που σημαίνει οτι είμαι αρκετό καιρό εκεί μέσα και μάλλον θέλει να σηκωθεί. Της λέω ωραία λόγια, μου απαντάει με ένα καθαρό νιάου αυτή τη φορά. Κατευθύνεται στη κουζίνα, τι να θέλει; Φαγητό, τι άλλο; Μπαίνω για ντουζ.Τέτοια εποχή φέυγουν οι τρίχες της σαν νερό στο σιφόνι. Βρέχει κάτω από το ντουζ και έχει ήλιο πάνω από το σπίτι, ντάλα όπως λένε…


Το μυαλό μου ξέχασα

























Βγαίνω λίγο βιαστηκά από το σπίτι, μαζί με τα πλαστικά για ανακύκλωση, σκουπίδια και πολλά άλλα. Πριν φτάσω στη στάση του τρόλλεϋ, φτου... ξέχασα μια δουλειά που έπρεπε να παραδώσω. Γυρίζω σπίτι και βαριέμαι να ξαναβγώ, συνεχίζω άλλη δουλειά. Τελειώνω αργά, κοιτάω προς τον καναπέ και τι βλέπω; Η γάτα σε στάση ταβανοθεραπεία. Την συνοδέυω, φέυγω κι εγώ προς το ταβάνι, σ’ένα άγνωστο προορισμό…


Το ηφαίστειο που δεν φτύνει πια

























Λένε ότι είναι πολύ μακριά, περίπου είκοσι ώρες με καράβι. Ένα νησί που έχει ανενεργό ηφαίστειο. Εγώ πάλι το φαντάζομαι μικρό αυτό το νησί, νησάκι δηλαδή. Χωρίς κόσμο καθόλου, ερημιά. Πολλούς κολπίσκους και ωραία γαλάζια νερά. Εγώ, με το στρώμα μου μπρόστα στη θάλασσα. Να περιμένω τα άσπρα συννεφάκια να με πάρουν για βόλτα. Να ξέρω οτι υπάρχει το ηφαίστειο πολύ κοντά μου για να με κρυόνει όταν ζεσταίνομαι από τον ήλιο. Αφού δεν φτύνει λάβα πια, να το δώ κάπως αλλιώς.


Τελεικά φέυγω στ’ αλήθεια


























Είναι το ταξίδι που περιμένω. Το νησάκι; Νίσυρο το λένε και φέυγω σε λίγες μέρες. Ελπίζω να μην δω κόκκινα καβουράκια να έρχονται από την άκρη της παραλίας! Με τρομάξαν το προι, θα τα σπάσω με… καλά, αυτό θα δω πώς θα το κάνω.

Ήθελε να ταξιδέψει... Bonnieeee! θ’άρθεις να ταΐσεις τη γάτουλα μου για μερικές μέρες;